محققان با استفاده از پوست موش به عنوان یک سیستم مدل دریافته اند که پروتئین p۷۳ برای بهبود زمان بندی شده زخم های پوستی مورد نیاز است. در بافت طبیعی بیان پروتئین p۷۳ در پاسخ به زخم افزایش می یابد و این در حالی است که نقصان p۷۳ منجر به بهبودی با تاخیر زخم می شود.
تاخیر در بهبودی موش های ناقص از نظر p۷۳ بوسیله سطح افزایش یافته بیومارکرهای پاسخ آسیب DNA در کراتینوسیت های قاعده ای در لبه اپیدرمی زخم همراه است. هم چنین این مطالعه نشان داده است که p۷۳ بوسیله سلول های بنیادی اپی درمی و فولیکول مو بیان می شود که برای بهبودی زخم مورد نیاز است.
علاوه براین، به نظر می رسد که ایزوفرم های p۷۳ که در پوست بیان می شوند بیان ژن های کراتینوسیتی به واسطه p۶۳ را طی بازبرنامه ریزی سلولی از سلول های مزانشیمی به سلول های شبه کراتینوسیتی قاعده ای تقویت می کنند.این مطالعه نقش p۷۳ را در بهبودی زخم های جلدی از طریق تنظیم عملکرد کراتینوسیت های قاعده ای ثابت می کند.
بر اساس این گزارش، کراتینوسیت (Keratinocyte) سلول اصلی سازنده روپوست است و در واقع حدود ۹۰ درصد سلولهای اپیدرم کراتینوسیت هستند. به این سلولها بازال سل نیز گفته می‌شوند و این سلولها عملکرد دفاعی در برابر عوامل خارجی مانند میکروبها، حرارت، نور آفتاب دارند.
